15 kwietnia 1998 roku, firma Intel dokonała jednego z mocniejszych stąpnięć w branży, prezentując światu nowe procesory, oraz nową szybszą 100MHz magistralę wraz z wprowadzeniem nowego chipsetu.
Zaprezentowane procesory Pentium II o prędkości 350 i 400MHz o nazwie kodowej Deschutes, pracujące na 100MHz magistrali FSB (z mnożnikiem 3.5x i 4x), stanowiły znaczący krok, który utrzymywał przewagę technologiczną i wydajnościową po stronie firmy Intel.
Ogólny wzrost wydajności 100MHz systemów ponad te pracujące z 66MHz był krótko mówiąc - ODCZUWALNY, a nowy chipset Intel 440BX przez bardzo długi okres stanowił wzór wydajności i stabilności.
Obok odświeżonych procesorów Pentium II firma Intel zaprezentowała niskobudżetowe procesory Celeron (nazwa kodowa Covington), będące w istocie procesorami Pentium II pozbawionymi całkowicie pamięci podręcznej drugiego poziomu. Motywacją stojącą za powstaniem Celerona była chęć odzyskania utraconych na rzecz procesorów AMD K6-2, udziałów w rynku tanich komputerów. Jak szybko się zorientowano, pozbawione całkowicie pamięci cache L2 miały spore trudności z postawionym przed nimi zadaniem. Bardzo szybko bo już w sierpniu 1998 roku zostały one zastąpione przez zmodernizowane Celerony (Mendocino) ze zintegrowaną pamięcią cache o pojemności 128kB. Abstrahując od niskiej wydajności pierwszych Celeronów, trzeba było im oddać, że stanowiły wyśmienity obiekt eksperymentów overclocker'skich, pozwalając na znaczne podniesienie parametrów znamionowych (rekordem jest nawet 712.8MHz!).
Ciekawostka!
Nazwa Celeron wzięła się od "Celer" to po łacinie szybki od acCELERation - przyspieszenie i "ON" czyli włączony.