7 maja 1997 roku firma Intel zaprezentowała światu swój szóstej generacji procesor - Pentium II
Wprowadzając na rynek nowe procesory Intel postanowił raz na zawsze pożegnać się z uniwersalną podstawką Socket 7, odcinając się od współdzielenia platformy ze swoją konkurencją - firmami AMD oraz IBM/Cyrix/VIA/IDT Winchip.
Zaprezentowane krawędziowe złącze Slot 1 dla procesorów w obudowie SECC (Single Edge Contact Cartridge) było nie lada nowością dla całej branży. Procesory Pentium II w plastikowo-metalowej obudowie ze zintegrowanym radiatorem i wczepianym w niego wentylatorem, są w zasadzie niezniszczalne, a przy tym wyglądają majestatycznie - niczym Monolit z Odysei kosmicznej!
Pierwsze modele oferowanych procesorów o nazwie kodowej Klamath pracowały z prędkościami od 233 do 300MHz na szynie FSB 66MHz i obsługiwane były przez chipsety FX (stworzony pierwotnie dla platformy Socket 8 i procesorów Pentium Pro, nie wspierał interfejsu AGP ani pamięci SDRAM), LX (flagowy chipset stworzony dla procesorów Pentium II, obsługiwał AGP, SDRAM oraz umożliwiał tworzenie platformy składającej się z dwóch procesorów Pentium II), EX (nieco okrojony wariant LX, obsługujący maksymalnie 256MB pamięci oraz pozbawiony obsługi SMP - czyli obsługi wieloprocesorowości).
Pentium II w dużej mierze opiera się na swoim poprzedniku procesorze Pentium Pro i jego bardzo wydajnej architekturze P6. Z jednej strony posiada wolniejszą pamięć podręczną drugiego poziomu (pracującą z połową prędkości procesora), a z drugiej strony podwojoną pamięć cache pierwszego poziomu i dodane instrukcje MMX. Dodatkowo "wyjęcie" pamięci cache L2 ze struktury procesora spowodowało znaczące obniżenie kosztów jego produkcji, czyniąc Pentium II dostępniejszym (choć nadal drogim) dla przeciętnych konsumentów.
Sporą ciekawostką stojącą za pierwszymi procesorami Pentium II był limit buforowanej (cached) pamięci operacyjnej do 512MB, pomimo możliwości fizycznego zainstalowania większej jej ilości. Większa pojemność pamięci zainstalowana na procesorach Pentium II 233/266/300/333MHz powodowała spadek wydajności i wprowadzała w konsternację klientów szukających rozwiązania dla swoich stacji roboczych. W ten sposób Intel pragnął wykorzystać do samego końca procesory Pentium Pro potrafiące buforować do 4GB pamięci operacyjnej, szybko jednak zmieniając to sztuczne ograniczenie w poprawionych modelach 333MHz i wyższych.
Warto wspomnieć w tym miejscu o firmie AMD oraz zaprezentowanych miesiąc wcześniej procesorach K6, reklamowanych jako konkurencja dla procesorów Pentium II. Intel w obliczu konkurencji zdecydował się na rezygnację z planów wypuszczenia procesorów Pentium II z zegarem 200MHz, kiedy okazało się, że nie osiąga on dobrych wyników na tle 200MHz procesorów K6 oraz 200MHz Pentium Pro 😬 (Więcej o AMD K6 poczytacie tutaj -> https://bit.ly/3esVpDQ)